فهمی ربیعی

۱,۰۰۰ تومان

خاطرات فرماندهى از گروهان هنگ ۱ تيپ ۴۱۳ عراق، كه‏در زمان جنگ ايران و عراق در عمليات كربلاى ۵ ايرانى‏ها به‏نيروهاى ايرانى پناهنده شده است. راوى اين خاطرات به شرح درگيرى‏ها در مناطق جنگى سيد صادق،پنجوين، شلمچه و بصره و عمليات كربلاى ۵ ايرانيها پرداخته است.وجود جوخه‏هاى اعدام در جبهه‏هاى عراق جهت كسانى كه بدون‏دستور مافوق مبادرت به عقب‏نشينى مى‏كنند/ متهم كردن افسران‏رده بالا عراقى به بى‏كفايتى از سوى يكديگر/ شرب خمر افسران‏ارتش عراق/ مجوس خواندن ايرانيها توسط صدام حسين/ دريافت‏مدال شجاعت توسط راوى از طرف صدام حسين/ پرت كردن ۳اسير ايرانى از هلى كوپتر به دست هشام صباح الفخرى/ بمباران‏شيميايى منطقه پنجوين توسط عراقى ها/ تأكيد راوى مبنى بر وجودامدادهاى غيبى براى ايرانيها با ذكر چندين نمونه/ رفتار غير انسانى‏عراقى‏ها با اعضاى سپاه پاسداران و بسيجيان اسير/ وجود مؤثرحجةالاسلام ابوترابى و برخورد راوى با وى/ منافقين و همكارى‏آنان با حزب بعث و شرحى بر عمليات كربلاى ۵ ايرانيها موارد عمده‏نقل شده در اين خاطرات است.

فیودور داستایفسکی

۲,۰۰۰ تومان

شب های روشن داستان کوتاهی نوشتهٔ فیودور داستایفسکی است که در سال ۱۸۴۸، در ابتدای کار نویسنده نوشته شده است. داستان «شب های روشن» داستانی است لطیف که تا حد زیادی اتوبیوگرافی روزهای تنهایی خود «داستایوفسکی» در آن شهر است. مانند خیلی از داستان‌های داستایفسکی، شب‌های روشن داستان یک راوی اول شخص بی نام و نشان است که در شهر زندگی می‌کند و از تنهایی و این که توانایی متوقف کردن افکار خود را ندارد، رنج می‌برد. این شخصیت نمونهٔ اولیهٔ یک خیال باف دائمی‌ست. او در ذهن خود زندگی می‌کند، در حالی که خیال می‌کند پیرمردی که همیشه از کنارش رد می‌شود اما هرگز حرف نمی‌زند یا خانه‌ها، دوستان او هستند. در بخشی از متن کتاب می خوانیم: «خب بله... با من مهربان باش. به خاطر خدا با من مهربان باش. به من فکر کن... به نظرت من کی‏ ام؟ ببین من بیست و شش سال دارم و تا حالا با هیچ زنی در ارتباط نبوده ‏ام. به این ترتیب، چطور می‏ توانم خوب و سنجیده حرف بزنم؟ برای تو هم بهتر است که صاف و پوست کنده حرف بزنم. وقتی قلبم دارد از جا کنده می‏ شود، نمی‏ توانم آرام بگیرم. اوه! ولش کن اصلاً! می‏ توانی باور کنی؟ نه زنی، نه دوستی، هیچ ‏کس! هیچ کس! تنها کارم این است که خیال می‏ کنم روزی با یکی آشنا می‏ شوم. اوه، اگر بدانی چقدر این طوری عاشق شده‏ ام! »