شهناز زندی نژاد

۱,۰۰۰ تومان

روستا باید جایی دلنواز و آرام باشد، اما روستایی که رمان «نوری بر فراز دار» در آن اتفاق می‌افتد، حال وهوایی دیگرگونه دارد. شهناز زندی‌نژاد از دهی صحبت می‌کند که در محاصره پاسگاه و ژاندارم‌هاست با کدخدایی خبرچین و فضایی ملتهب. امام خمینی را تبعید کرده‌اند و آرام آرام وجدان‌های خفته در حال بیدار شدن هستند. راوی داستان، پسری است دوازده ساله به نام محمد. خانه آنها درست چسبیده به پاسگاه ژاندارمری است و او می‌تواند از پشت بام خانه تمام حوادث پاسگاه را ببیند و برای پدر و خانواده‌اش شرح دهد. همین موقعیت ویژه باعث می‏شود او شاهد و راوی غریب‌ترین اتفاقاتی باشد که در این فضای خشن به وقوع می‌پیوندد. اما از همه تلخ‌تر برای محمد، زمانی است که پدرش را دستگیر می‌کنند. قدرت، پدر محمد، معلم قرآن است و پیشنماز مسجد. وقتی جمعی از نظامیان به روستا می‌آیند و قرار می‌شود که هر خانه به ۳ سرباز پناه بدهد، قدرت با این اقدام مخالفت می‌کند و کسی را به خانه‌اش راه نمی‌دهد. همین اتفاق، بهانه را به دست ژاندارم‌ها می‌دهد که او را دستگیر کنند و به شهر ببرند. اما بعد معلوم می‌شود که بهانه اصلی آنها از زندانی کردن قدرت، برادر او رحمان است و بدین طریق می‌خواسته‌اند رحمان را به دام بیندازند. اما رحمان با خانواده‌اش به جایی نامعلوم رفته است. حالا روزهای بلند تنهایی محمد است و مادرش و خواهرش محبوبه که باید ایام را در انتظار پدر به سر ببرند و برای گذران زندگی، همگی پای دار قالی بنشینند. رفتار خشونت‌آمیز ژاندارم‌ها با اهالی روستا هم داغی دیگر است بر دل محمد و خانواده‌اش. سرانجام قدرت از زندان آزاد می‏شود، اما شکسته و مجروح از شکنجه‌ها. بعد هم با خانواده تبعید می‌شود به تهران. در تهران بیماری قدرت عود می‌کند و سرانجام مشخص می‌شود که او به سرطان مبتلا شده است. پایان داستان، مرگ قدرت است که همان گونه که آرزو داشته، هنگام دیدن دسته‌های عزاداری عاشورا رخ می‌دهد. روایت خواندنی زندی‌نژاد با بازنویسی محمدرضا بایرامی به عنوان نویسنده‌ای کارکشته، «نوری بر فراز دار» را به رمانی پر کشش بدل کرده است.

فیودور داستایفسکی

۲,۰۰۰ تومان

شب های روشن داستان کوتاهی نوشتهٔ فیودور داستایفسکی است که در سال ۱۸۴۸، در ابتدای کار نویسنده نوشته شده است. داستان «شب های روشن» داستانی است لطیف که تا حد زیادی اتوبیوگرافی روزهای تنهایی خود «داستایوفسکی» در آن شهر است. مانند خیلی از داستان‌های داستایفسکی، شب‌های روشن داستان یک راوی اول شخص بی نام و نشان است که در شهر زندگی می‌کند و از تنهایی و این که توانایی متوقف کردن افکار خود را ندارد، رنج می‌برد. این شخصیت نمونهٔ اولیهٔ یک خیال باف دائمی‌ست. او در ذهن خود زندگی می‌کند، در حالی که خیال می‌کند پیرمردی که همیشه از کنارش رد می‌شود اما هرگز حرف نمی‌زند یا خانه‌ها، دوستان او هستند. در بخشی از متن کتاب می خوانیم: «خب بله... با من مهربان باش. به خاطر خدا با من مهربان باش. به من فکر کن... به نظرت من کی‏ ام؟ ببین من بیست و شش سال دارم و تا حالا با هیچ زنی در ارتباط نبوده ‏ام. به این ترتیب، چطور می‏ توانم خوب و سنجیده حرف بزنم؟ برای تو هم بهتر است که صاف و پوست کنده حرف بزنم. وقتی قلبم دارد از جا کنده می‏ شود، نمی‏ توانم آرام بگیرم. اوه! ولش کن اصلاً! می‏ توانی باور کنی؟ نه زنی، نه دوستی، هیچ ‏کس! هیچ کس! تنها کارم این است که خیال می‏ کنم روزی با یکی آشنا می‏ شوم. اوه، اگر بدانی چقدر این طوری عاشق شده‏ ام! »