فهیمه باباییان پور

۱,۳۰۰ تومان

هیچوقت برای خواندن کتاب «نامه‌های فهیمه» دیر نیست. کتابی که هیچ وقت از تازگی نمی‌افتد و کلام عاشقانه و عارفانه نویسنده این نامه‌ها همیشه می‌تواند با قلب و احساس خواننده بازی کند. «نامه‌های فهیمه» مجموعه‌‌ای از نامه‌ها و یادداشت‌های مرحومه فهیمه بابائیان‌پور است که برای همسرش غلامرضا صادق زاده نوشته و همچنین همسرش نیز پاسخ هایی به او داده است. فهیمه بابائیان‌پور، پس از شهادت غلامرضا با برادرش علیرضا ازدواج کرد و تا زمان فوتش با او بود. فهیمه به علیرضا نیز ۱۸ نامه نوشت که تعدادی از آن نیز در این کتاب آمده است.

ریچارد براتیگان‌

۲,۵۰۰ تومان

در قند هندوانه نام یکی از رمان ‏های کوتاه ریچارد براتیگان، نویسنده و شاعر امریکایی است که در سال ۱۹۶۸ چاپ شده است. این اثر داستان یک کمون است که حول یک خانه محفلی، که آی‏دث (iDEATH) نام دارد، پرداخته شده است. در این فضا، بسیاری از چیزها از شیره قند استخراج‏ شده از هندوانه یا از چوب کاج، ساخته می‏ شود. چشم‏ انداز طبیعی محیط مدام تغییر می‏ کند و هر یک از روزهای هفته به یکی از رنگ‏های هندوانه ‏هایی است که مردم کمون پرورش می‏ دهند. خواننده از زبان اول شخص راوی داستان مردم و وقایع «آی‏دث» را می ‏شنود. گره اصلی توسط مارگارت (Margaret) که زمانی عاشق راوی بوده و مردی یاغی، به نام «این‏بویل» (inBOIL)، که آی‏دث را ترک کرده و در جایی به نام «کارگاه فراموش ‏شده (Forgotten Works) » زندگی می ‏کند، ایجاد می‏ شود. کارگاه فراموش‏ شده جایی است که تمام چیزهای به‏ جامانده از تمدنی ازبین ‏رفته روی هم تلنبار شده است. دارودسته این‏بویل در این محل از چیزهای فراموش‏ شده‏ای که پیدا می ‏کنند، ویسکی استخراج می‏ کنند و روزگارشان با نوشیدن محصولات خودشان می‏ گذرد. در مورد «آی‌دث» تفسیرهای گوناگونی می‌توان مطرح کرد؛ از جمله این که این مکان نوعی باغ عدن در جهانی پسارستاخیزی است و راوی و عشق جدید او نمادی از آدم و حوا هستند. داستان بر اساس تجارب کمونی دهه ۱۹۶۰ میلادی و فصل مشترک فناوری و طبیعت شکل گرفته است. به عنوان مثال، مصالح ساخت چیزها در عمدتاً آی‌دث، قند هندوانه، چوب کاج و سنگ‌هایی است که از دوردست آورده شده‌اند. در بخشی از متن کتاب می خوانیم: «چهار-پنج نفر مشغول کندن قبر بودن. اونا کارگر قبرکن بودن. قبر رو توی کف رودخونه می‏ کندن. ما مرده‏ هامون رو این طوری به خاک می ‏سپریم. البته موقعی که ببرها در اوج قدرت بودن، ما قبرهای کمتری حفر می‏ کردیم، اما الان دیگه ما جسدهارو داخل تابوت‏ هایی شیشه ‏ای تو کف رودخونه می زاریم و روشون رو با یه جور آتیش مصنوعی می‏ پوشونیم تا توی شب بدرخشند و با این کار ما می ‏تونیم بفهیم نفر بعدی کیه.»