جین ثایر

داستان این کتاب مصور تمام رنگى، درباره یک گربه به نام«ببرى» است که بیرون از یک خانه زندگى مى‏ کند. اهالى آن خانه بااینکه با او خوش رفتار هستند، به او اجازه نمى‏ دهند وارد خانه شود.«ببرى» که خیلى دوست دارد یک گربه خانگى باشد تمام تلاش‏ خود را مى‏ کند که به داخل خانه برود، اما هر بار که وارد مى‏ شود، او رابیرون مى‏ کنند. تا اینکه یک روز چند نفر از یک ماشین بارى پیاده‏ مى ‏شوند و به داخل خانه مى‏ روند، ببرى هم با آن‏ها وارد خانه‏ مى‏ شود اما کسى او را از خانه بیرون نمى‏ کند بعد از مدتى با خالى‏ شدن خانه، ببرى متوجه مى‏ شود که اهالى آن خانه آنجا را ترک‏ کرده‏ اند. اما او آنقدرها هم بدشانس نبود، چرا که خانواده دیگرى به ‏آن خانه آمدند و او از آن پس گربه خانگى، خانواده جدیدش شد.

ریچارد براتیگان‌

۲,۵۰۰ تومان

در قند هندوانه نام یکی از رمان ‏های کوتاه ریچارد براتیگان، نویسنده و شاعر امریکایی است که در سال ۱۹۶۸ چاپ شده است. این اثر داستان یک کمون است که حول یک خانه محفلی، که آی‏دث (iDEATH) نام دارد، پرداخته شده است. در این فضا، بسیاری از چیزها از شیره قند استخراج‏ شده از هندوانه یا از چوب کاج، ساخته می‏ شود. چشم‏ انداز طبیعی محیط مدام تغییر می‏ کند و هر یک از روزهای هفته به یکی از رنگ‏های هندوانه ‏هایی است که مردم کمون پرورش می‏ دهند. خواننده از زبان اول شخص راوی داستان مردم و وقایع «آی‏دث» را می ‏شنود. گره اصلی توسط مارگارت (Margaret) که زمانی عاشق راوی بوده و مردی یاغی، به نام «این‏بویل» (inBOIL)، که آی‏دث را ترک کرده و در جایی به نام «کارگاه فراموش ‏شده (Forgotten Works) » زندگی می ‏کند، ایجاد می‏ شود. کارگاه فراموش‏ شده جایی است که تمام چیزهای به‏ جامانده از تمدنی ازبین ‏رفته روی هم تلنبار شده است. دارودسته این‏بویل در این محل از چیزهای فراموش‏ شده‏ای که پیدا می ‏کنند، ویسکی استخراج می‏ کنند و روزگارشان با نوشیدن محصولات خودشان می‏ گذرد. در مورد «آی‌دث» تفسیرهای گوناگونی می‌توان مطرح کرد؛ از جمله این که این مکان نوعی باغ عدن در جهانی پسارستاخیزی است و راوی و عشق جدید او نمادی از آدم و حوا هستند. داستان بر اساس تجارب کمونی دهه ۱۹۶۰ میلادی و فصل مشترک فناوری و طبیعت شکل گرفته است. به عنوان مثال، مصالح ساخت چیزها در عمدتاً آی‌دث، قند هندوانه، چوب کاج و سنگ‌هایی است که از دوردست آورده شده‌اند. در بخشی از متن کتاب می خوانیم: «چهار-پنج نفر مشغول کندن قبر بودن. اونا کارگر قبرکن بودن. قبر رو توی کف رودخونه می‏ کندن. ما مرده‏ هامون رو این طوری به خاک می ‏سپریم. البته موقعی که ببرها در اوج قدرت بودن، ما قبرهای کمتری حفر می‏ کردیم، اما الان دیگه ما جسدهارو داخل تابوت‏ هایی شیشه ‏ای تو کف رودخونه می زاریم و روشون رو با یه جور آتیش مصنوعی می‏ پوشونیم تا توی شب بدرخشند و با این کار ما می ‏تونیم بفهیم نفر بعدی کیه.»